Mert Aydın yazdı: Naim’in vedası

“Komşu, komşu”… 20 küsür saattir yoldaydım. 2 uçak ve 3 saatlik bir Singapur aktarma beklemesinden sonra Sidney’e gelmiştik. Beni basın köyüne götürecek otobüse bindiğimde saat sabahın altısıydı. Tam manasıyla jet lag olmuştum. Ve otobüs koltuğunda bu kelamları duydum.

Gözleri fıldır fıldır dönen, 30’lu yaşlarda şişmanca bir adam bana gülümsüyordu. “ Ben Georgi Banov. Bulgaristan 24 Saat gazetesinden. Önündeki karttan Türk olduğunu gördüm. Tayfun geldi mi Tayfun” dedi. Ağzımdan yalnızca, “Bayındır mı?” sorusu çıktı. Georgi gülerek, “Evet” dedi. Tıpkı gazetede çalıştığımızı ve onun yanına gittiğimi söyledim ve sohbete daldık.

Sidney’deki birinci günümde benden 2 hafta evvel kafileyle oraya giden Tayfun Ağabey ve Mustafa Yalçın bana kenti gezdirdi. Kentin en eğlenceli bölgesi Darling Harbour’da bir restorana girdik. Yedik, içtik. Sıra geldi hesaba. Tayfun Abi, kredi kartını tabağa koydu. Biraz sonra işletmenin sahibi olduğunu anladığımız sarışın bir adam, kartla bir arada masaya geldi. Sonluydu. “ Bu kartta para yok” dedi. Tayfun Abi, bu işte bir yanlışlık olduğunu anlatmaya çalışırken adam gülmeye başladı. Bilinmeyen kamera latifesi değildi lakin vatandaş şakasıydı! Türkiye’den göç eden bir kişiydi ve Türkçe konuştuğumuzu duyunca bu latifeyi yapmayı uygun görmüştü.

İLK ATLATMA HABERİ

Açılış merasimi için boş stada girdiğimde ağzımdan çıkan birinci cümle, “Ağlamak istiyorum” oldu. Biraz sonra alana atlarla gelecek göstericiler için hazırlanan taban bile heyecanlandırıyordu. O sabah, basın merkezinde yanıma gelen Tayfun Ağabey sessizce, “Halil’in Çinli rakibi çekilmiş” dedi. Saat farkı nedeniyle bu sırrı saklamak için önümüzde uzun bir vakit vardı. Açılış öncesinde mahallî gazeteleri almıştık. Murat Ağca ile yan yana oturmuş bunları okuyorduk. Okuduğum gazetenin spor sayfasının köşesinde küçük bir haber gördüm. Evet, Halil’in rakibinin haberiydi. Tamam da, Murat’ın bu haberi görmemesi gerekiyordu. Allem ettim kalem ettim lakin bir mühlet sonra Murat, haberi gördü. Neyse, bir gün sonra yalnızca Sabah ve Milliyet’te vardı haber.

BAYINDIR’IN ÖNGÖRÜSÜ

Naim Süleymanoğlu arka arda 4’üncü Olimpiyat Şampiyonluğu için gelmişti Sidney’e. Aslında halteri bırakmıştı. Ne var ki Memleketler arası Olimpiyat Komitesi Lideri Juan Antonio Samaranch, kendisinin misyon başında olduğu son oyunlarda Naim’i görmek istiyordu. O denli ki, müsabaka akşamı en ön sırada yerini almıştı. Ricasını kırmayan Naim’e 4’üncü altınını takmak istiyordu. Salonda büyük heyecan vardı. Sports Illustrated muhabiri, mevzunun uzmanı Tayfun Bayındır’a soruyordu, “Kaldırıp kaldıramayacağını evvelden anlayabilir miyiz?” Cevap kolaydı: “Eğer Naim, direkt barın başına gelirse kaldıracak demektir. Ancak tartıları denetim etmeye başlarsa sorun var demektir.”

Bunlar konuşulurken bir gürültü koptu. Salonun sol üst köşesinde konuşlanan Hırvatlar ayağa kalkmış coşkuyla bağırıyordu. Birden Hırvat bayrağına sarılmış Goran Ivaniseviç’i gördük. Ünlü tenisçi, müdafaalarıyla birlikte taraftarı ortasına oturdu. Neden mi gelmişti? Birlikte idman yaptıkları Nikolay Peshalov’u desteklemek için. Peshalov, Bulgaristan’da “Naim’in çömezi” olarak biliniyordu. Alışılmış o da yaşlanmıştı ve Hırvatistan vatandaşı olmuştu.

HALİL MEMNUN GÜLDÜRDÜ

Naim, podyuma çıktığında altın madalyayı hedeflediği netti. Daha hafif bir yükle başlayıp madalyaya oynayabilirdi. Fakat o bir şampiyondu. Ya altın ya hiç! Naim geldi ve yükleri denetim etmeye başladı. Tayfun Abi ile göz göze geldik ve ben akabinde gözlerimi kapattım. Naim kaldıramadı. Tıpkı sahneyi iki kere daha izledik. Bir gün evvel Halil Keyifli ile sevinç yaşayan bizler ve tüm salon ayağa kalkıp son bir defa selamladı şampiyonu…

HÜSEYİN ÖZKAN’IN ZAFERİ

Bu ortada tıpkı spor kompleksinin içinde bir salonda judo karşılaşmaları yapılıyordu. Hüseyin Özkan’ın yarı finale çıktığı haberi geldi. Ömer Altay ile birlikte koşarak başka salona hakikat yola çıktık. Hüseyin’in yarı finali başlamamıştı. Tribünde oturan federasyon lideri Profesör Tabip İbrahim Öztek’in yanına gittim. “Hocam. Müsaade verirseniz maçı yanınızda izlemek istiyorum. Haberin içine detay koymam gerekiyor. Ayrıntılı teknik bilgi verirseniz sevinirim” dedim. Olumlu karşıladı. Hüseyin’in arka arda iki zaferini bir arada izledik. O akşamın başında ne bekliyorduk ne olmuştu? Naim için zafer başlıkları hayal ederken Hüseyin Özkan olmuştu bu başlıkların öznesi.

Samaranch, Naim’e veremediği altını, Rus güreşçi Alexandre Karelin’e vermeye kararlıydı. Dev Rus da arka arda 4’üncü altınını kovalıyordu. Naim’den farklı olarak spordan kopmamıştı ve yıllardır puan bile vermeden maç kazanıyordu. Karelin’in finaldeki rakibi ABD’li Rulon Gardner ise sürpriz arıyordu. O devir güreşte yer alan bağlama kuralına güveniyordu. Yalnızca savunma yaparak birinci yarıyı 0-0’a bağladı Gardner. İkinci yarıya el bağlama ile başlandı. Orada kapılan puanla 1-0 kazandı Amerikalı. Karelin yere bile düşmeden kaybetmişti.

HAMZA ALTIN KAZANDI

Samaranch‘ın uğursuzluğu bir kere daha dünya sporuna tesir etmişti. Neyse ki birebir gün Hamza Yerlikaya altın kazandı. Onun altın madalyasını Samaranch ve dünya derin devletinin başkanlarından Henry Kissinger birlikte verdiler.

Samaranch‘ın Steven Redgrave’e 5’inci altınını verme denemesi trafiğe takıldı. Madalyayı verdi ünlü Britanyalı kürekçiye ancak müsabakayı trafik nedeniyle kaçırdı. Redgrave, finiş çizgisini geçerken yetişebildi alana Samaranch. Şanslıydı Redgrave!Foto muhabiri arkadaşım Mustafa Yalçın ile Olimpiyat Köyü’nün çabucak dışındaki Mixed Zone’da röportaj kovalıyoruz. Atletler, o bölgedeki internet kafe ve başka oyun alanlarında vakit geçiriyordu. Aaa bir baktık bizim boksörlerin bir kısmı oturuyor. Yanlarında da diğer ülkelerden boksörler. Lakin konuşurken gördük ki bizim boksörler pek Türkçe konuşamıyor. Hepsi öteki ülkelerden gelmiş. En değişik olanı ise küme içinde en güzel Türkçe konuşan boksörün Bulgaristan ismine dövüşen Ermenistan kökenli sportmen olmasıydı.
Cüneyt Koryürek özel bir insandı. Birinci kere Sidney’de tanışma bahtı bulmuştum. Özelliği şuydu. Yeni tanıştığı insanları bir mühlet inceler, atletizme ilgilerinin gerçek olup olmadığını denetim ederdi. Bu testi geçene kadar karşımızda soğuk bir adam var sanırdınız. Lakin o testi geçerseniz dünyanın en esprili adamlarından biriyle ve natürel her hususta inanılmaz bilgili bir bireyle karşılaşırdınız. Avustralya’ya geldikten yaklaşık 10 gün sonra bana, “Hadi stada bir arada yürüyelim” demesiyle birlikte imtihanı geçtiğimi anladım.

‘AYHAN-TURKEY’

Kadınlar 1500 metre seçmelerini izlerken şaşkındık. Stadyum spikeri, her tıp geçişinde başkanı açıklıyordu, “Ayhan-Turkey”. 22 yaşındaki Süreyya Ayhan, yarı finale yükseldiğinde ayaktaydık. Yarı finalde de tıpkı senaryo oynanıyordu ta ki yarışın sonuna kadar. Tecrübesizliği finalden etmişti. Fakat hepimiz çok farklı ve yetenekli bir gençle karşı karşıya olduğumuzun farkındaydık. Antrenörü Yücel Kop’la birlikte utangaç ve az konuşan bir ikiliydiler. Bu öykü geliştikçe daha çok konuşmaya başlayacaklar ancak işin sonu bir hayal kırıklığıyla bitecekti.

Sidney yolunda Singapur’da uçak değiştirmiştik. Bindiğimiz ikinci uçakta Rus kafilesinin bir kısmı vardı. Basketbol kadrosu mesela. Benim yanıma ise atlama (diving) kafilesinin yöneticisi oturmuştu. Konuşkan bir ağabeydi. Tenis muhabbetine başladık. Singapur’da beklerken Amerika Açık finalini takip etmiştim. Marat Safin, Pete Sampras’ı yenerek kazanmıştı. Ancak Rusların bundan haberi yoktu. Ona söylediğimde coşkuyla geriye dönüp tüm kafileye söyledi. Büyük bir alkış koptu. Esasen ona nazaran Safin gerçek bir milliyetçiydi ve gelip Olimpiyat şampiyonu da olacaktı. Kafelnikov’u sorduğumda, “O, ülkesi için oynamayı sevmez” dedi yüzünü buruşturarak.

ŞAMPİYON KAFELNIKOV

Safin’in birinci çeşit maçında için korttayım. Çabucak önümde ABD lideri Bill Clinton’ın kızı Chelsea oturuyor. Tribünler dolu. Büyük havayla gelen Safin’in rakibi Fransız Fabrice Santoro. Kimse ona baht vermiyor. Maç 3 set üzerinden oynanıyor. Seyircinin takviyesini ardına alan Rus, birinci seti kazanıyor. Yalnızca 1 set daha lazım. Lakin işte ikinci setten itibaren Santoro’nun hudut bozucu taktikleri işe yaramaya başlıyor. Oyunları kısa tutmaya çalışan Safin, Santoro’nun havaya diktiği toplar yüzünden sonlanıyor. Sinirlendikçe raketini yere fırlatıyor. Fırlattıkça da Avustralya seyircisinin takviyesini kaybediyor. Maç bittiğinde kazanan Santoro’ydu. Pekala turnuva sonunda ülkesinin bayrağını en zirveye çıkaran kimdi? Doğal ki ülkesi için müsabakayı sevmeyen (!) Yevgeni Kafelnikov.

Avustralya 9 saat daha öndeydi Türkiye’den. Bu da değişik uyuşmazlıklara neden oluyordu. Bir gece odada yatarken telefon çaldı. Yataktan fırladım. Telefonda editör arkadaşım İlker Kılıç. “Mert bir mevzu var da… Togay Bayatlı’dan görüş alabilir miyiz?” “İlker’ciğim saat sabaha karşı 3. Togay abiyi artık ararsam telefonu büyük ihtimalle kapalıdır. Açıksa da muhtemelen en düzgün ihtimalle yüzüme kapatır” dedim. Bazen saatler karışabiliyor.

‘POLONYALI TANIYOR MUSUNUZ?’

Amerikan basketbol ekibi olağan ki favoriydi. Gerçekten de çok güçlü bir takımla gelmişlerdi. Garnett, Carter, Kidd, Mourning ve başkaları. Basın toplantısının akabinde birkaç gazeteci, Koç Tomjanovich’i dışarıda yakaladık. Polonyalı meslektaşımızın, “Polonyalı sportmen tanıyor musunuz” sorusuna verilen, “Eşim” karşılığı dışında ciddiyet vardı!

Amerika için yarı finalde işler o kadar rahat değildi. Esat Abi ile basın tribününde hop oturup hop kalkıyorduk. Zira Litvanya, Jasikevicius’un saha için önderliğinde Amerikan kadrosunu sallıyordu. Son saniyede ikonik yıldızın üçlüğü girse tarih değişecekti. Maç boyunca Litvanya’ya dayanak veren Avustralya seyircisi, avuçları patlarcasına alkışlıyordu Saras ve arkadaşlarını.

Avustralya’da çok sıkı güvenlik var. Lokal gazeteler bir kent efsanesiyle dalga geçiyor bu durumla. Avustralyalı yüzücü Ian Thorpe kazandığı madalyalar ötünce Olimpiyat Köyü’ne girememiş!

23 yıl geçmiş ortadan. Aslında yazılacak, anlatılacako kadar çok öykü var ki! Yazdıkça yenileri akla geliyor.