Mert Aydın yazdı: Bir gümüşün hikayesi

“Bir dahaki sefere” dedi, sarışın hoş bayan ve eliyle üzgün hemcinsinin sırtına teselli şaplağını atarken…

Aslında teselli ettiği meslektaşı, dünya ikincisi olmuştu. Ülkesinin tarihinde yaşanmamış bir işi başarmıştı. Ne var ki, hem kendisi hem de ülkesi o kadar koşullanmıştı ki altın madalyaya, bir yıkım yaşıyordu açıkçası.

O sırada kendisine babalık yapmış iktisat profesörü yanına geldi. Etraf basın mensuplarıyla kaynıyordu. Profesör, eliyle atletin çenesine dokundu, “Kaldır başını yukarıya” dedi. Dünya ikinciliği utanılacak bir sonuç değildi. Bu hayal kırıklığı bile umutları bir tarafa itmemişti. Lakin bilmedikleri bir şey vardı. Bir dahaki sefer hiç olmayacaktı.

2003’TEKİ PARİS

2003 yılının Ağustos ayında meslek hayatımın en eğlenceli seyahatlerinden birine çıkıyordum. Açıkçası, Paris’te bir Dünya Atletizm Şampiyonası izlemek, esasen başlıbaşına cazip bir fikirdi. Süreyya Ayhan’ın 1500 metrede altın madalya adayı oluşu da gereğince heyecan vericiydi. Ancak cümbüş? Onu da şampiyonayı birlikte izlediğim takıma borçlu olacaktım. O periyot Sabah gazetesinde misyon yapıyordum. Takım arkadaşlarımdan birisi birlikte Sidney Olimpiyatları’nı takip ettiğim foto muhabiri Mustafa Yalçın’dı. Mustafa, kısa müddet evvel evlenip Paris’e yerleşmiş ve “Parizyen” lakabıyla anılır olmuştu.

Hıncal Uluç, “Artık son sefer gidiyorum” diyerek şampiyonada jübile kararı almıştı. O güne kadar yalnızca televizyondan, natürel ki o efsane Şok programından, tanıdığım Korcan Karar ise ATV için geliyordu. Uçakta Korcan Abi ile tanışma fırsatı buldum.

SUİKAST DENEMESİ

Yıllarca merhum Hıncal Abi’nin aleyhime kullandığı suikast denemem, Paris Orly Havaalanı’nda gerçekleşti. Küçüğüm diye bavulların üst üste yığıldığı arabayı ben itmek zorundaydım. Lakin otomobil kiralama noktasına gerçek yürürken Hıncal Abi’nin aşiline bindirdim. Küçük ancak acı verici bir yarayla atlatılan bu kaza sonucunda ömür uzunluğu vicdan azabı çekmem sağlandı. Paris macerası sırasında büsbütün gerilim altında yaptığım sakarlıklar, bu olayla iliştirilip bir folklor (moda tabirle algı mı desem acaba) yaratıldı.

Benim ehliyetim bulunmadığı için 10 günlük şampiyona sırasında Korcan Abi, Sabah takımının sürücülüğünü üstlendi. Hıncal Abi çok sevdiği co-pilot pozisyonundaydı. Akreditasyon ve harala gürele içinde geçen birinci günün akabinde şampiyonanın başlama vakti geldi.

KADINLAR SENİ TERK EDİYOR

İlk gün bayanlar 10 bin metre finali vardı. Birçok meslektaşımız uçakları nedeniyle o yarışa yetişememişti. Basın tribününde ise büyük bahis dönüyordu (!). Benim dışımda, merhum Hıncal Uluç, Mehmet Arslan, merhum Kenan Onuk, merhum Cüneyt Koryürek, merhum Nuyan Yiğit ve Korcan Karar, kolonu 1 eurodan bahisler oynadık. 3 başka atleti yazanlar olduğu üzere benim üzere tek kolon oynayanlar da vardı. Sonuç mu? Etiyopyalı Berhane Adere kazanırken, ben ve Nuyan Abi, parayı paylaşıyorduk. Hıncal Abi’nin seçtiği 3 atletin de yarışı bitirememesi Kenan Abi tarafından, “Kadınlar seni daima terk ediyor” biçiminde yorumlanıyordu.

Bu ortada Süreyya Ayhan havamız büyüktü. Ona ilgi o hale gelmişti ki, basın merkezinde Amerikalı spiker yanıma gelip, “Nasıl okuyacağız adını” diye soruyordu. Yabancı meslektaşlarımız daima ondan bahsediyordu. Basın tribününde yeni eklemelerle birlikte oldukça kalabalık bir küme oluşturmuştuk.

ELVAN ABEYLEGESSE SÜRPRİZİ

İşin enteresan yanı, pek de beklemediğimiz bir anda yeni bir yıldıza denk geldik. Bayanlar 5 bin metre yarı finalinde 20 yaşındaki Elvan Abeylegesse serisini birinci sırada bitirince, tribünde gol sevinci yaşandı. İsviçreli kuralcı bir meslektaşımız, “Siz taraftar değil gazetecisiniz” dese de, ağabeylerimiz el hareketleriyle ona gerekli karşılığı verdiler.

Gündüzleri Hıncal Abi sayesinde Paris’te çeşit atıyorduk. En düzgün restoranlara giriyorduk. Lakin Hıncal Uluç, her zamanki şıklığıyla ortama ahenk sağlarken, Korcan Abi ile ben, yırtık kotlarla duruma alışmakta zorluk çekiyorduk. Benim onlarca şişenin bulunduğu masayı aşağı indirmem de cabası!
100 metreyi herkes merak ediyordu. Seçmelerde Jon Drummond, antikalıklarına bir yenisini ekliyordu. Yanılgılı çıkış nedeniyle diskalifiye edilmesine rağmen, pistten çıkmamakta direnişi genel programı 1 saate yakın aksattı. Zorla ikna edildi. Pekala şampiyon kim olacaktı? Aslında ortada bir final olacaktı. Tekrar bahis yapalım dedik. Ancak hepimiz St Kitts and Nevis’ten Kim Collins’i seçmiştik. Doğal olarak vazgeçtik. Lakin asıl sürpriz bizim fark ettiğimizi koskoca L’Equipe’in fark etmemiş olmasıydı. Ünlü spor gazetesi final günü yaptığı haberde Collins’ten bahsetmiyordu. Sonuç mu? Natürel ki Kim Collins kazandı.

AYHAN’A FEVKALADE İLGİ

Süreyya Ayhan’ın menajeri Jos Hermens, bir öbür müşterisi Haile Gebrselassie ile birlikte medya günü düzenledi. Biz tamam da, dünya medyasının atletimize ilgisi fevkaladeydi. Gebre üzere bir dünya devinin yanında ilgi konusunda ezilmiyordu. Bu ilgi, bu heyecan içimizi kıpır kıpır ediyordu. Elvan’ın dünya beşinciliği bizim ismimize piyango üzereydi. Bu kız da çok şeyler yapacaktı.

Bu ortada Paris’teki tanınırlılığı konusunda kuşkularım olan merhum Ertekin Dinçay geldi kente. Öğle saatlerinde gerçeği görmeme neden olan olayla karşılaştım. Sabah grubu ve Ertekin Beyefendi, Paris’in en saygın restoranlarından birine girdik. Siyasetçi ve sanatkarların şapır şupur yenek yedikleri yerde yer yoktu. Dinçay, garsona, “Şefinize benim geldiğimi söyleyin” dedikten bir dakika sonra masada yemek mönüsüne bakıyorduk.

TARZINA UYMAYAN KOŞU

Süreyya, birinci tipi zorlanmadan geçti. Kendine has tarzı ön plandaydı. Yarışın başında liderliği alıyor ve gerisindekileri peşinden sürüklüyordu. Sonuçta da kazanan o oluyordu. Bir yıl evvel Almanya’da Gabriela Szabo önünde Avrupa şampiyonluğuna da bu formda ulaşmıştı. Yarı finalde ise şaşırtan bir durum yaşandı. Süreyya, serinin sonunda yavaşladı ve ikinci oldu. Bu aslında olağandışı bir durum değildi. Birçok atlet, finale kalmanın garanti olmasıyla birlikte yavaşlar. Fakat Süreyya’nın üslubuna uymuyordu bu.

Tribünde Cüneyt Abi ile konuşurken, “Bir arkadaşım aradı. Süreyya her vakit göbeğini açık bırakan formayla koşardı. Bu kere kapalıydı” deyiverdi. Güya farklı bir şeyler vardı. Tayfun Abi (Bayındır) ile birlikte Süreyya Ayhan-Yücel Kop ikilisine yakın olan genel sekreter Ayhan İnanlı’ya sorduk. Cevap enteresandı, “Süreyya, gerilimden adet periyodunu artık yaşıyor.” Haydaa! Tayfun Abi ile birlikte müdürlerimizle konuşup bu haberi yayınlamama kararı aldık.

GURURDAN ÇATLAYACAKTIK

Final günü herkes çok heyecanlıydı. Basın merkezinde ana mevzu ise diğerdi. Korcan Abi’nin Türkiye ATV Şampiyonası’ndaki ikinciliği tartışma konusuydu. Hıncal Abi, yalnızca 2 atletin finişi görmesini ağzına dolayıp, “Yani sonuncu olmuşsun Korcan” diyor, Korcan Abi’yi zahmetten çıkarıyordu. Müsabaka saati yaklaştıkça bizim de gerilimimiz artıyordu. Başbakan Recep Tayyip Erdoğan da 1500 metre finalini izlemek üzere Paris’e gelmişti.

Finalden 15 dakika evvel istekli çocuklardan birisi, bizlere start listesini getirdi. Bir çığırtkan edasıyla, “Süreyya Ayhan’ın yarışı için 15 dakika” diye bağırıyordu. Gururdan çatlayacaktık. Bir an önce o final başlamalıydı artık. Paris’te yaşayan Simon Kuper de bizle birlikte finali izlemek üzere stada gelmişti.

SZABO’YA DAYANAN SÜREYYA

Yarış başladı. Süreyya Ayhan beklendiği üzere öne fırladı. Güya plan tutuyor üzereydi. Altın madalyanın gelmemesi için bir neden yoktu. Bir kilometre geçilmişti ve hala atletimiz öndeydi. Son 200 metrede hala Süreyya öndeydi. Lakin geriden Rus Tatyana Tomashova atağa başladı. Bir yıl evvel Szabo’ya dayanan atletimiz, bu sefer güya gidemiyordu. O son 100 metre gözümün önünden gitmiyor hala. Tomashova, onu geçerken reaksiyon de verememişti Süreyya.

Basın tribününde gerçek manada bir şok yaşanıyordu. Bir saniye sonra kendimize geldik ve atletlerle konuşabildiğimiz Mixed Zone’a indik. Süreyya nasıl reaksiyon vereceğini bilemiyordu. Sloven Jolanda Ceplak, sırtına vurup, “Bir dahaki sefere” dedi. Yalnızca ülkenin en değerli iktisat ve spor muharrirlerinden biri değil, tıpkı vakitte Süreyya üzere atletlere maddi manevi dayanaklarıyla de bilinen Profesör Tabip Deniz Gökçe, “Kaldır başını yukarıya” diyordu. Biraz toparlandı Süreyya.

L’EQUIPE’TE MANŞET

Basın toplantısı odası tıklım tıklım doluydu. Birinci 3 sırayı alan sportmenler geldi. Süreyya Ayhan ve Yücel Kop’un tercümanlığını Anadolu Ajansı’ndan Mehmet Özdemir yapıyordu. Ve birden teğe Süreyya’nın adet devri yaşadığını anlattılar. Yabancı basın da şaşkındı. Bir gün sonra L’Equipe’te manşete çıkacaktı bu mevzu. Sonrasında Recep Tayyip Erdoğan geldi ve 1 yıl sonra Olimpiyat’ta altının geleceğine inandığını söyledi. Maalesef ne gelecek sefer ne de Atina olacaktı.

Dönüş uçağım herkesten sonraydı. Bir baktım Elvan Abeylegesse ve antrenörü Ertan Hatipoğlu… Orly yerine kendilerini Charles De Gaulle Havaalanı’na götüren otobüse binip uçağı kaçırmışlardı. Kafileden farklı düşmüşlerdi. Uçağı beklerken Ertan Hoca, Elvan’ın dünya rekoru kırabilecek kapasitede olduğunu söylüyordu. 2 yıl sonra dedikleri gerçekleşecekti.

İstanbul’da elimize bir haber geldi. Ertan Hatipoğlu ceza konseyine verilmişti. Uçağı kaçırışlarının bilerek olduğu sav ediliyordu. Ben de gazetede yaşadıkalarımı anlattım. Kolay bir yanlış anlaşılmanın bu hale gelmesi şaşkınlık vericiydi. Neyse ki bir ceza verilmedi ve olay kapandı.
Sevinçlerden kabuslara…

Sonrasında daha görkemli atletizm günleri yaşadık. Maalesef bunların birçoğu yıllar sonrasında kabusa dönüştü. Olimpiyat madalyaları elimizden alındı. Paris’teki Dünya Şampiyonası’nın tadı değişikti. Süreyya’nın gümüş madalyası o an için hayal kırıklığı üzere görülse de onun en büyük başarılarından biri olarak kalacaktı.

Ve alışılmış ki Nuyan Yiğit, Cüneyt Koryürek ve Kenan Onuk. Bu ustalar artık ortamızda değil. Onlarla şampiyona geçirmenin getirdiği görgü de unutulmazdı. Sabah takımının seyahatleri, Murat Ağca’dan, merhum Celal Demirbilek’e, Tayfun Bayındır’dan Mehmet Arslan’a atletizm haberi heyecanıyla yanıp tutuşan gazeteciler, yabancı medyanın o hoş ilgisi unutulmazdı.