Kim daha efsane?

Müjde Işıl – Sinemanın yaşayan efsaneleri desek, aklımıza birinci gelen oyuncular hiç kuşkusuz Robert De Niro ve Al Pacino olur. Sinema tarihinde de şahsî tarihimizde de devasa bir yere sahipler. İkisi de 80’lerindeler, misal yollardan geçmişler, birbirinden usta direktörlerle çalışmışlar. İki oyuncu ortasında tercih yapmak üzerine en yanlışsız saptama şu olabilir: De Niro ya da Pacino ortasında seçim yapmak, sinema tarihi açısından bir nevi “Sophie’nin Seçimi”nde olmak gibi…

Pacino ve De Niro tıpkı nesilden sayılır. Pacino 1940, De Niro 1943 doğumlu. Hayatlarında o kadar çok ortak nokta var ki… İkisi de New York’ta doğmuş, ikisinin de ailesi İtalyan kökenli ve ikisi de küçükken ayrılmış ebeveynlerinin tek çocuğu. İkisi de Lee Strasberg’in Actor’s Studio’sundan eğitim almış birer metot oyuncusu. İkisi de sinemanın güzel çocuğu, yeterlilik timsali kahramanı, romantik jönü olmadan tam aksine defolu kişilikleri, antikahramanları canlandırarak inanılmaz bir meslek inşa etti. Pacino’nun tiyatro deneyimi onu bir üst düzeye taşırken De Niro’nun sinemada Pacino’dan daha çeşitli karakterlere hayat vermesi esas avantajı.

De Niro ufak ufak ısınmaya başladığı sinemada birinci başrolünü ‘60’ların sonunda Brian De Palma’nın “The Wedding Party”sinde alıyor. Al Pacino ise birkaç yıl öncesinden itibaren tiyatro sahnesinde oyunculuk tecrübesi kazanıyor. İkisinin de yıldızı ‘70’lerde parlıyor. Pacino, Coppola’nın “Baba”sı ile De Niro da Scorsese’nin “Arka Sokaklar”ı ile dikkat çekiyor. Sonrasında De Niro “Taksi Şoförü”nde, Pacino da “Baba II”de oynadığında devirlerinin yıldızı olarak anılmışlardı artık. ‘80’lerden itibaren ikisi de devleşiyor. Pacino “Yaralı Yüz”, “Carlito’nun Yolu” başta olmak üzere kanun dışı karakterlerle bütünleşiyor. Kötücüllüğün sonlarını zorlamayı o kadar seviyor ki “Şeytan’ın Avukatı”nda şeytanın ta kendisini canlandırıyor. Bir yanda da “Frankie and Johnny” ve “Kadın Kokusu”nda sakin, yaralı kalbini gösteriyor. De Niro da “Bir Vakitler Amerika” ve “Goodfellas” üzere gangster ve kabahat sinemalarında mükemmeller yaratsa da “Avcı”, “Kızgın Boğa”, “Komediler Kralı” üzere farklı stilleriyle da kalıcı olmayı başarıyor. Bir de fizikî değişim konusunda Pacino’dan daha tezli.

Oscar yarışı

De Niro’nun ikisi En Uygun Yardımcı Erkek kategorisinde toplam yedi adaylığı var ve Oscar Ödülü’ne Pacino’dan evvel kavuştu. 1975’te “Baba II” ile En Uygun Yardımcı ve 1981’de “Raging Bull” ile En Güzel Erkek Oyuncu Oscar’ı kazandı. Al Pacino’nun dördü Yardımcı Erkek Oyuncu olmak üzere dokuz Oscar adaylığı ve 1993’te “Kadın Kokusu” ile kazandığı En Güzel Erkek Oyuncu Oscar’ı var. Bir arada rol aldıkları “İrlandalı”da De Niro adaylık çıkaramazken Pacino, Yardımcı Erkek kısmında Oscar adayı oldu.

İkisi de karizmatik mesleklerini güldürüye çevirmekte beis görmedi. Güldürü tarafında De Niro’nun daha başarılı olduğu aşikâr. Çünkü Pacino “Jack and Jill”deki hâliyle yerin tabanına batırılırken De Niro “Anlat Bakalım” ve “Zor Baba” ile seriye dönüşen güldürülerde oynadı. Ancak rotayı güldürüye çevirdiğinden beridir yüzünde asılı kalan müstehzi söz, bir noktadan sonra bıktırmıyor da değil hani…

Muhteşem ikili, 20’li yaşlarından beri birbirlerini tanıyor ve yakın arkadaşlar. Röportajlarında birbirlerini çok sık göremeseler bile bir ortaya geldiklerinde çok şey paylaştıklarını ve ömürleri boyunca birbirlerini desteklediklerini söylüyorlar. Arkadaşlıklarının, oyunculuk mesleklerini beslediğine inanıyorlar. Buna şahit olabildiğimiz için en memnun bize.

İki dev birebir filmlerde

Francis Ford Coppola imzalı ve 1974 tarihli “Baba II” Robert De Niro ve Al Pacino’nun kâğıt üzerinde tıpkı sinemada oldukları birinci imal. Lakin bir sahnede bile birlikte görünmediler. Zira De Niro, geriye dönüşlerde Vito Corleone’nin gençliğini canlandırırken Pacino ise babası Vito Corleone’den sonra mafyayı devralan oğul rolündeydi. Yani tarihî açısından birebir karede denk gelmeleri imkânsızdı. Karşılıklı oynadıkları birinci sinema ise Michael Mann’in 1995 tarihli aksiyon klasiği “Büyük Hesaplaşma”. Pacino’nun canlandırdığı dedektif Vincent Hanna, De Niro’nun canlandırdığı karizmatik soyguncu Neil McCauley’nin peşine düşüyordu. Birebir masada buluştukları sahne, sinemanın unutulmaz karelerinden biri oldu. Birtakım sinemaseverler, De Niro’nun karakterini vurduğu için Pacino’yu hâlâ affetmedi. Bu başyapıttan yaklaşık 10 sene sonra Jon Avnet’in yönettiği “Orijinal Cinayet(ler)”de başrolleri paylaştılar. Adaletten kaçanları infaz eden bir seri katilin belgesi üzerinde çalışan iki deneyimli dedektifi canlandırdılar. Ancak bu sinemadan ne eleştirmenler ne seyirci ne de kendileri şad kaldı. Bunun hayal kırıklığını unutmak için 10 yıl geçmesi gerekiyordu. Bir diğer yaşayan efsane, Martin Scorsese onları “İrlandalı”da buluşturdu. Yıllara yayılan bu kabahat öyküsünde gençleştirme teknolojisiyle perdeye geldiler. De Niro kamyon şoförlüğünden tetikçiliğe uzanan Frank Sheeran’ı, Pacino da emekçi sendikası başkanı Jimmy Hoffa’yı canlandırdı.