Hayatın sürprizleri üzere sinema
MÜJDE IŞIL- “Hayat mı sanatı, sanat mı hayatı taklit eder” tartışmasının farklı örneklerinden biri geliyor bu hafta vizyona. Fransız sinemacı Louis Garrel’in imzasını taşıyan “L’innocent/Masum”, Garrel’in annesinin ömür hikayesinden ilham alıyor. Kendisi de sinemacı olan Brigitte Sy (aynı vakitte me too hareketi karşıtı) uzun yıllar hapishanelerde tiyatro atölyeleri düzenlemiş, hatta övgüler alan 2010 tarihli birinci uzun metrajı “Les mains libres”de bu tecrübelerinden yola çıkmış. Oğlunun kendi gözünden anlattığı misal ilhamlı “Masum” ise bu sene César Ödülleri’nde Louis Garrel ve kalem arkadaşlarına En Yeterli Özgün Senaryo, Noémie Merlant’a En Güzel Yardımcı Bayan Oyuncu Mükafatı getirdi.
Abel, eşini kaybetmiş 30’larında genç bir adam… Çocuk ruhlu annesi Sylvie, bir oyuncu ve hapishanede oyunculuk atölyeleri düzenliyor. Bu sırada tanıştığı Michel’e âşık olup evleniyor. Michel tahliye olsa da Abel, ona bir türlü güvenemiyor ve annesini muhafaza güdüsüyle hareket ediyor. Bir noktadan sonra Abel’in kuşkularının yanlışsız olup olmaması, herkesin hayatını etkileyecek sonuçlar doğuruyor.
Önceki uzun metrajlı sinemaları “Les deux amis”, “L’homme fidele” ve “La croisade”daki üzere yeniden alter egosu Abel’i canlandıran Louis Garrel, nostaljik ve cinsler karması bir sinemaya imza atmış. Sinema cep telefonlarından anlaşılacağı üzere şimdiki vakitte geçse de ‘60’ların ve ‘70’lerin sinemalarını anımsatan bir atmosfere ve çekim tekniğine sahip. Zoom in-zoom out yapan, kahramanını daire içinde gösterip açılan kamera ve kurguya ek olarak rengârenk atmosferiyle geçmişe ışınlıyor seyirciyi. Garrel’in hata, dram, kara ve romantik güldürü cinslerini harmanlaması vakit zaman kıssayı dağıtsa da tercihinin yanlış olduğu da söylenemez. Eşini kaybetmiş genç bir adamın yasıyla ilgilenmiyor örneğin. Annesiyle evvelce neler yaşadıklarını da pek detaylandırmıyor. Kabahat mahallinde kamera kaydının olup olmadığı ya da havyarların akıbetiyle de ilgilenmiyor ki aslında bunlar detaylara takık seyirci için kıymetli boşluklar. Bunun yerine âna ve o anlar ortasında seyirciyi şaşırtmaya odaklanıyor. Hasebiyle dram üzere başlayıp apansız güldürüye, soygun sinemasına ve romantik güldürüye evrilen çok köşeli bir anlatı kuruyor Garrel. Her kısımda diğer bir sinemadan iz bulmak mümkün. Örneğin rengârenk çiçekçi dükkânı “Les Parapluies de Cherbourg/Cherbourg Şemsiyeleri”ni, restoranda geçen kısım “When Harry Met Sally…/Harry ile Sally Tanışınca”yı getiriyor akıllara. Bilhassa soygun sahnesinde mizah dozu epey yükseliyor.
Louis Garrel, Noémie Merlant ve Roschdy Zem’in başarılı oyunculuklarıyla da öne çıkan sinemanın finali, duygusal ve etik açıdan oldukça etkileyici. Spoiler vermeden anlatmaya çalışırsak, umut birbirini yargılamamak ve sevmekte, diyor. Bizlere hem gol atan hem de asist yaptıran hayata dair mânâlı bir yorum getiriyor.
Vizyonda öne çıkanlar
“Blood/Lanetli Kan”: Christian Bale’li “The Machinist” ve Halle Berry’li “The Call”un direktörü Brad Anderson yeni sinemasında Michelle Monaghan ile bir arada çalışıyor. Hemşire olan Jess, kızı ve küçük oğluyla birlikte ailesinin eski çiftlik konutuna taşınır. Çocuklarıyla kendisine yeni bir hayat kurmak isteyen Jess’in hayatı, oğlu Owen’ın doğaüstü varlıklar tarafından ele geçilmesiyle alt üst olur. Jess, oğlunu kurtarabilmek için ne kadar ileri gidebileceğine karar vermek zorundadır.
“Koku”: Barış Gördağ ve Yasin Çetin’in yönettiği sinemanın başrollerinde Nergis Öztürk, Mehlika Buğlem Kılıç ve Yunus Emre Yıldırımer var. İdeoloji profesörü İlhan, menopoza girdiğini öğrenince bir an evvel çocuk sahibi olması gerektiğini düşünür. Annesinin erkek kardeşlerine olan düşkünlüğü yüzünden sevgisiz büyüyen bayan, kendi ülkü ailesine sahip olmak istemektedir. Duymayan ve konuşmayan küçük bir kızla yolu kesişen İlhan’ın hayatı değişik bir tarafa evrilir.